எனது
வகுப்பறையில் ஒரு நாள்..................
அண்டனூர் சுரா - கந்தர்வகோட்டை
பள்ளியில் ஆசிரியர்கள்
பட்டப்பெயரால் அழைக்கப்படுவது தவிர்க்க முடியாத ஒன்றாகி விட்டது. அந்த வகையில் எனக்கு பல பெயர்கள் உண்டு . அதில் ஒரு பெயர் ஆய்த எழுத்து.
அந்த வருடத்தின் முதல் நாள் பாடவேளை அது. நான் ஒரு வகுப்பறைக்குள் நுழைந்தேன் . மாணவர்கள்
ஆரவாரத்துடன் எழுந்து “ வணக்கம் ஐயா ” என்றார்கள் . மானசீகமான சிரிப்புடன் அவர்களுடைய மரியாதையை ஆமோதித்தேன்.
மாணவர்கள் அங்கும் இங்குமாக சிதறிக்கிடந்தவர்களை வரிசையாக உட்கார வைத்துப் பார்த்தேன்.
வகுப்பறை அழகாக தெரிந்தது.
“ பிள்ளைகளே............. உங்களைப்பார்க்க
உயிராகவும், மெய்யாகவும் தெரிகிறீர்கள் ” என்றேன். பெண்கள் “ நாங்கள்தான் உயிர் ” என ஆர்ப்பரித்தார்கள்.
பதிலுக்கு ஆண்கள் “ இல்லையில்லை நாங்கள்தான் உயிர் ” என்றார்கள். வகுப்பறை ஆரவாரமாக இருந்தது
நான்
ஆண்கள் உட்கார்ந்திருக்கும் பக்கம்
திரும்பி “ இவர்கள்தான் உயிர் “ என்றேன். பெண்களின் தலைகள் சட்டென ஒடிந்து கீழே தொங்கிப்போகின.
அவர்களுடைய முகங்கள் ஏமாற்றத்துடன் தத்தளித்தன.
“ கண்ணுங்களா............ நீங்கள் பதினெட்டு பேர் இருக்கிறீர்கள் அதனால் நீங்கள் மெய்.
ஆண்கள் பனிரெண்டு பேர் இருப்பதால் அவர்கள்
உயிர் ” என்றேன். அப்பொழுது ஒரு மாணவன் “ ஐயா.........
அப்படியானால் நீங்கள் ஆயுதம் சரிங்களா? ” என்றான்.
அவன் அப்படி சொன்னதும் மாணவர்கள் சில்லரைக்காசுகள் சிதறுவதைப்போல சிரித்தார்கள்.
உயிரும் மெய்யுமாக சேர்ந்து முப்பது பேர்
சிரித்தது இருநூற்று பதினாறு பேர் சிரிப்பதைப்போல இருந்தது.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக