கொலை செய்வதற்கு ஆயுதங்களோடு
எப்போதும் துரத்தி வருகின்றனர்
அல்லது தற்கொலை செய்வதற்கான எல்லா
சாத்தியங்களையும் திறந்து வைத்திருக்கின்றனர்
எலிப்பொறி வைத்து பிடித்துவிட்டால்
எழுத்துக்கள் எலிகளாய் செத்துக்கிடக்கும்
என நம்புகின்றனர்.
இப்படியாக நீளும் இக்கவிதை 'உம்மா கருவண்டாய் பறந்து போகிறாள்' என்கிற கவிதைத்தொகுப்பிற்கு ஹெச்.ஜி.ரசூல் எழுதிக்கொண்ட முன்னுரையின் முதல் பத்தி. இம்முன்னுரைக்கு அவர் கொடுத்திருக்கும் தலைப்பு ' கொலை செய்வது அல்லது தற்கொலை செய்வது'. அவரது லப் டப் வாழ்க்கையின் மொத்த ஓட்டத்தையும் சொல்லி நிறுத்த இத்தலைப்பு ஒன்றே போதும்.
கடந்த மே மாதம் கன்னியாகுமரியில் கூடிய தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றம் இரு நாள் முகாமில் ஹெச்.ஜி. ரசூல் அவர்களின் தலைமையில் உரையாற்றும் வாய்ப்பு எனக்கு கிடைத்தது. நான் பேசியத் தலைப்பு ‘ அறியப்படாத கதையாளர்களின் கதைகள்’. அவ்வாய்ப்பினைக் கொடுத்தவர் ரசூல் அவர்கள்.
நான் பேசத் தொடங்குகையில் அறியப்படாத கதையாளர்களின் கதைகள் பட்டியலில் முதல் நபராக ஹெச்.ஜி. ரசூல் அவர்களைத்தான் வைத்தேன். அந்தப் பட்டியலில் இன்னும் பலரையும் வைத்திருந்தேன். எழுத்தாளர்கள் கீரனூர் ஜாகிர்ராஜா, அழகியபெரியவன்....இத்தகையவராக.
இத்தகைய உரைக்கு ரசூல் அவர்கள் வருத்தப்பட்டாரோ என்று கூட நான் அவர் குறித்து யோசிக்கவில்லை. தமிழக இலக்கிய அமைப்புகளின் மீது எனக்கு வருத்தம் இருக்கவே செய்தது. இவரை ஏன் கொண்டாட மறுக்கிறார்கள்....? என்று. இந்த உள்ளக்குமறல்தான் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் ஜுலை மாதத்தின் தொடக்கத்தில் அவரது படைப்புகளைக் கொண்டு அரை நாள் நிகழ்வை தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றம் - கந்தர்வகோட்டை கிளையின் சார்பில் நடத்தினேன். அந்நிகழ்விற்கு தலைமை எழுத்தாளர் சந்திரகாந்தன்.
அன்றைய தினம் ஹெச்.ஜி. ரசூல் அவருடைய முகம் இதற்கு முன் யாராலும் கண்டிராத அழகான முகமாக இருந்தது. அவர் படைப்புகளைக் குறித்து பேசுகிறோம் என்பதற்காக அல்ல. அவரைச் சூழ்ந்திருந்த இலக்கியவாதிகளின் எண்ணிக்கைக்காக. அந்நிகழ்விற்கு நாங்கள் சூட்டியிருந்த பெயர் ‘ ரசூல் சூழ் ரசூல்’.
அவருடைய அத்தனை நூல்கள் குறித்தும் இந்நிகழ்வில் கலந்துரையாடப்பட்டது. அவரது படைப்புகளைக் குறித்து முழுக்கப் பேசிய முதல் மற்றும் கடைசி நிகழ்வு அதுவாகவே இருக்கும் என நினைக்கிறேன். இக்காலத்தையொட்டி அவர் சமீபத்தில் வெளியிட்ட ‘ போர்ஹேயின் வேதாளம்’ என்கிற குறுங்கதைகள் தொகுப்பிற்காக ஒன்றிரண்டு நிகழ்வுகளில் கலந்துகொள்பவராக இருந்தார்.
அந்நிகழ்விற்காக அவரை நான் அழைக்கையில் அவர் கேட்ட முதல் கேள்வி ‘ இதனால் என்ன பயன்..?’ என்பதாகவே இருந்தது. அவரிடம் நான் திருப்பிக்கேட்டேன் ‘ நீங்கள் இப்படியெல்லாம் எழுதுகிறீர்கள். இதனால் என்ன பயன் கிட்டுமோ, அதே பயன் புதுக்கோட்டைக்கு கிட்டும்’ என்றேன். அவர் சிரித்தார். நானும் சிரித்தேன். சிரிப்பு என்பது சம்மதத்தின் அறிகுறிதான் இல்லையா!
அந்நிகழ்வு தொடங்க இரண்டு மணி நேரத்திற்கு முன்பு அவர் தங்கியிருந்த அறையில் அவருடன் அவரது இலக்கிய மேடு, பள்ள பயணங்கள் குறித்து உரையாடினேன். அப்பொழுதுதான் எனக்கு புரிய வந்தது, நான் எத்தனை சிரத்தையான வேலையைத் தொடங்கியிருக்கிறேன் என்று.
அவரிடம் உரையாடிக் கொண்டிருக்கையில், பேட்டி எடுப்பதைப்போலதான் அவருடனான என் உரையாடல் இருந்தது. அதன் சாராம்சங்களை இக்கட்டுரையில் தர விரும்புகிறேன்..
முதலில் அவர்தான் உரையாடலைத் தொடங்கினார். ' இந்த நூல் குறித்த விமர்சன நிரலில் இஸ்லாம் தோழர்களை வைக்காமல் இருந்தது நிகழ்ச்சி நடத்தும் உங்களுக்கு நல்லது. அதை விட நல்லது யாரேனும் ஒருவர் கூட்டத்திற்கு வராமல் இருப்பது...' என்றவாறு சிரித்தார். இதைச் சொன்னத் தொனியால் எனக்குச் சற்று பதட்டம் வரவேச் செய்தது.
'ஏன் தோழர்...?’
'இஸ்லாம் மார்க்கத்தில் மதத்தைக் கேள்விக்கேட்கும் உரிமையை தனி நபர் கையில் எடுப்பதை இன்னொரு இஸ்லாமியன் ஏற்க மாட்டார். அதைக் குறித்து நிகழ்வில் யாரேனும் ஒருவர் கேள்வி எழுப்புவராயின் அது பதட்டத்தில் வந்தே முடியும்..’
நான் சற்றுநேரம் அமைதியாகவே உட்கார்ந்திருந்தேன். பல மேடைகளில் அவரது கவிதைகளை வேறு யாரும் உச்சரிப்பதற்கும், அவரைக் கொண்டாட தயங்குவதற்கும் காரணம் இதுதான் என்று அப்பொழுதுதான் நான் புரிந்துகொண்டேன்.
' அப்படி என்னதான் கேள்வி கேட்டீர்கள்..?'
' இத்தனை இத்தனை ஆண் நபிகளுக்கு மத்தியில் ஏன் வாப்பா பெண் நபி ’ என்கிற கேள்விதான்'
இதற்கு அடுத்து நான் என் அறிவிற்கு எட்டிய கேள்வியொன்றைக் கேட்டடிருந்தேன். இதுநாள் வரைக்கும் யாரும் கேட்காத கேள்வியாக அதை அவர் பார்த்தார். ' ஏன் வாப்பா ஒரு பெண் நபி இல்லை ' என்கிற கேள்விதான் பிரச்சனையா.? இல்லை அக்கேள்வியை மகள் வாப்பாவிடம் கேட்டதால் பிரச்சனையா..? '.
அவர் சிரித்துகொண்டார். ' பெண் குழந்தை கேட்பதுதான் பிரச்சனை'
' நீங்கள், ஏன் உம்மா இல்லை ஒரு பெண் நபி.. என்று எழுதியிருக்கலாமே ’
' எந்த மதமாக இருந்தால் என்ன... எல்லா மதமும் பெண்களை ஒடுக்கி வைக்கும் வேலையைதானே செய்து வருகிறது. மதத்திற்கும் ஒடுக்குமுறைக்கும் எதிரான முதல் கேள்வி என்பது பெண் குழந்தையின் வாயிலாக அப்பாவிடம் கேட்பதிலிருந்தே தொடங்கப்பட வேண்டும் . அதைத்தான் நான் செய்திருந்தேன்...'
அவர் அவர் சார்ந்த மதத்திலிருந்து கவிதைகளைப் படைத்திருந்தாலும் அவரது உரை, அவரது கவிதைக்கான சுவடுகளை அவரது இந்த விளக்கம் பொதுமையப்படுத்தியிருந்தது.
‘எனக்கு உங்கள் கவிதைகளில் முதலில் அறிமுகமானது உம்மா கவிதைதான். அக்கவிதையை நீங்கள் பனிரெண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு தஞ்சாவூரில் நடைப்பெற்ற தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றம் மாநில மாநாட்டில் நீங்கள் சொல்லி நான் கேட்டிருக்கிறேன்…
ஒரே உதையில் தூரத்தில் போய் விழுந்த
பொம்மை சொன்னது
இப்படியெல்லாம் நடந்திருக்காது
எனக்கு ஒரு உம்மா இருந்திருந்தால்’
நான் முடிப்பதற்குள் அவர் தொடர்ந்தார்.
' உங்களுக்கு பிடித்ததைப் போல பலருக்கும் இக்கவிதைதான் பிடித்தக் கவிதையாக இருக்கிறது '
' தோழர்,உம்மா என்பதை முதலில் முத்தம் என்பதாக நான் நினைத்தேன்'
அவர் வயிறு குழுங்கச் சிரித்தார். ' நீங்கள் பரவாயில்லை. சிலர் அதை வேறொரு விதமாகப் புரிந்துகொண்டு தவறாகப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினார்கள்'
' எப்படி..?'
' உம்மாவை ' உம்மா' வுடன் தொடர்புபடுத்தி அக்கவிதையின் போக்கை வேறொரு தளத்தை நோக்கி கொண்டு சென்றுவிட்டார்கள். அக்காலத்தில் ' உம்மா இயக்கம்' தலையெடுத்திருந்த காலம் அது. ஒரு நண்பர் என்னிடம் சற்றும் மனம் கூசாமல் கேட்டார் ' உங்கள் கவிதையில் உம்மா என்பது அம்மாவா...இல்லை உம்மாதானா..’என்று.
சற்று நேரம் இருவரும் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தோம். அடுத்து என் கேள்வி வேறொரு பக்கத்திற்குச் சென்றது.
‘அப்துல் ரஹ்மான், ஹெச்.ஜி. ரசூல் , மனுஷ்யபுத்திரன் மூவரும் எனக்கு பிடித்தமான மானசீக கவிஞர்கள். அப்துல் ரஹ்மான் சூபி மற்றும் அரபு கவிதைகளின் சாராம்சத்தை தமிழ் மொழியில் தந்தவர். இஸ்லாம் மார்க்கத்தின் உச்சத்தையும் காட்டியது அவருடைய கவிதைகள் என்பது எனது புரிதல். அவர் உங்களுடைய பிரச்சனைக்கு எந்த வகையிலாவது குரல் கொடுத்தாரா...?’
‘அப்துல் ரஹ்மான் வேறு இஸ்லாம் மார்க்கம் வேறு அல்ல. அவர் கட்டுடைத்தல் வேலையை செய்திருக்கவில்லை. எனது கட்டுடைத்தல் அவருக்கு பிடித்திருக்கவும் செய்யாது. அதைக்குறித்து ஆதரவாகவோ எதிராகவோ கருத்தைப் பதிவு செய்ததாக எனக்குத் தெரியவில்லை’
'மனுஷ்யபுத்திரன்...?' நீண்ட நேரம் அமைதியாக இருந்தவர் பிறகு சொன்னார் ' மைலாஞ்சி இவ்வளவு பெரிய பிரச்சினையாக விஸ்வரூபம் எடுத்ததற்கு காரணம் அவர்தான் '
'என்னச் சொல்கிறீர்கள் தோழர்..?'
' தவறாகச் சொல்லவில்லை. மைலாஞ்சி நூலை அக்கு வேறு அணி வேறாக பிரித்து விமர்சனம் செய்து அதை எதிர்ப்பாளர் வரைக்கும் கொண்டுபோய் சேர்த்தது உயிர்மை இதழ். அப்படியொரு விமர்சனம் உயிர்மையில் வந்திருக்காவிட்டால் மைலாஞ்சியின் கவிதையின் வீச்சு துபாய் , சௌதி அரேபியா வரைக்கும் போய்ச்சேர்ந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. என்னைப் பற்றி உலகம் தெரிந்திருக்க வாய்ப்புமில்லை. அதே நேரம் சமூக வில்லக்கத்திற்கு நான் ஆளாக வேண்டிய அவசியமும் எனக்கு ஏற்பட்டிருக்காது’
' உங்கள் கவிதை சௌதி அரேபியா , துபாய் வரைக்கும் ஏன் போக வேணும்..?'
' மைலாஞ்சி நூல் வெளிவந்ததற்குப் பிறகு மார்க்கத்திற்கு எதிராக அவர்களுக்குத் தெரிந்த சில கவிதைகளை கவிதைகளின் சில வரிகளை ஜெராக்ஸ் எடுத்து பரவலாகக் கொடுத்தார்கள். ஒரு நாள் என்னை வக்பு வாரியத்திற்கு அழைத்துசென்று விடிய விடிய கேள்விகளாகக் கேட்டார்கள். அத்தனை கேள்விகளுக்கும் நான் விடாது பதில் சொல்லிகொண்டு வந்தேன். எனது பதில்கள் ஒரு வேளை அவர்களை அவமதிப்பிற்கு உள்ளாக்கிருக்கக் கூடும். பிறகு அவர்கள் ஜெராக்ஸ் எடுத்த கவிதைகளை மொழிப்பெயர்த்து சௌதி அரேபியா, துபாய் நாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்துவிட்டார்கள்.
நபி கவிதை மட்டும் பிரச்சனையில்லை. ஜிகாதி நூலில் இப்படியாக ஒரு கவிதை இருந்தது. (அக்கவிதையை அவரே மனனமாகச் சொன்னார்). அதாவது அல்லா அவன் என்று சொல்லுதல் கூடாது ஏனென்றால் அவன் ஆண் அல்ல. அவள் என்று சொல்லக்கூடாது ஏனென்றால் பெண் அல்ல. ஆணும் பெண்ணும் இல்லாத ஒன்றை எப்படி நான் அழைப்பது என்பதுதான் அக்கவிதையின் சாராம்சம். இக்கவிதையை வாசித்ததும் கன்னியாகுமரி மதக்குருமார்களுக்கு உத்தரவு பிறப்பித்தார்கள். ' ஹெச். ஜி.ரசூலை உடனே சமூக விலக்கம் செய்ய வேண்டும் என்று '
' பிறகு..?'
' என் கவிதையின் கேள்வியால் மதமார்கள் ஒன்று கூடி மதப்போதனைகளில் ஒரு திருத்தம் செய்து அதையும் தமிழ்நாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தார்கள். அது அல்லா ஒரு ஆண் வழியே பெண்ணையும் இந்த உலகத்தையும் படைத்தார் என்பதால் அல்லாவை ஆண்களை விளிக்கும் அவன் என்று சொல்லலாம் என்கிற திருத்தம் அது'
‘மத விலக்கம் என்பது என்ன.? அதை எப்படி நீங்கள் எதிர்க்கொண்டீர்கள்...?'
' இஸ்லாம் மதத்தைச் சேர்ந்த யாரும் எங்கள் குடும்பத்துடன் எந்த ஒரு பற்றுதல் வைத்துக்கொள்ளக்கூடாது என்பதுதான் மத விலக்கம். எல்லோர் வீட்டுக்கும் திருமண பத்திரிகை கொடுத்து வருபவர்கள் எங்கள் குடும்பத்தை மட்டும் விலக்கி செல்வார்கள். துக்க வீட்டிற்கு சென்றால் முகத்தைத் திருப்பிக்கொள்வார்கள். அழைக்கமாட்டார்கள்...அப்படியாகவே நீண்ட ஆண்டுகள் யார் வீட்டு விசேஷத்திற்கும் செல்லாமல் வீட்டிற்குள் அடைப்பட்டுக் கிடந்தோம்...'
' உங்கள் பெற்றோர்கள் சமூக விலக்கை எப்படியாக பார்த்தார்கள் என்பது இருக்கட்டும். உங்கள் துணைவியார் அதை எப்படி எடுத்துகொண்டார்கள்...?'
' அதை இப்பொழுது நினைத்தாலும் திக் என்றே இருக்கிறது... ஒரு சில நேரம் அவரது வார்த்தைகள் சொல்லாததை அவருடைய பார்வைச் சொல்லும். போதுமா...? இதை நீங்கள் எழுதிருக்கவிட்டால்தான் என்ன..? நம்ம குடும்பம் அதோகதியில் நிற்பதை பார்க்கிறீர்கள் தானே...?'
' சமூக விலக்கத்தின் உச்சக்கட்ட பாதிப்பாக எதைப் பார்க்கிறீர்கள்..?'
' மகள் திருமணத்தைதான். சொந்த மாவட்டத்தில், மாநிலத்தில் வரன் அமையவில்லை. பெங்களூரில் வரன் அமைந்தது. அத்திருமணத்தை நடத்தி வைக்க மார்க்கத்தைச் சார்ந்த யாரும் வருவதாக இல்லை. வருவதாகச் சொல்லியிருந்தவரகளும் வர மறுப்பு தெரிவித்தார்கள். ( இந்த இடத்தில் அவரது கண்கள் கலங்கியிருந்தன ). பிறகு நண்பர்கள் ஒன்று திரண்டு மகளின் நிக்காஹ் நடத்தி வைத்தார்கள்...'
' பிறகு எப்படி மத விலக்கை முறியடித்தீர்கள்..?'
' நீதி மன்றத்திற்கு சென்று தொடர்ந்து போராடினேன். நீதி மன்றம் மத விலக்கு செய்தது செல்லாது என தீர்ப்பு வழங்கியது....'
' அதற்குப்பிறகு மதத்தில் சேர்த்துகொண்டார்கள் தானே..?'
' இல்லை. அதற்குப்பிறகும் பல முயற்சிகள் எடுக்க வேண்டியிருந்தது...'
' இஸ்லாம் மார்க்கத்தில் பெண் சுதந்திரம் , பெண் உரிமைக்காக குரல் கொடுத்திருக்கீர்கள்...இஸ்லாம் பெண்கள் அதை எப்படியாகப் பார்த்தார்கள்..? அவர்களிடமிருந்து உங்களுக்கு ஆதரவு கிடைத்ததா..?'
' ஆம்...இருந்தது. ஆனால் அதை வீட்டிற்கு வெளியில் வந்து நின்று சொல்ல முடியாதவர்களாக இருந்தார்கள்....' ' இப்பிரச்சினை உங்களை எந்த வழியில் உங்களை ஒழுங்குப்படுத்தியது..?' அவர் சிரித்தார். இப்படியெல்லாம் கேள்விக் கேட்கிறீர்களே….அவர் சிரித்தார். ' ஒன்று சொல்கிறேன். மைலாஞ்சியை நான் எழுதி முடிக்கும் காலம் வரைக்கும் எனது இஸ்லாம் மதம் , அதன் தத்துவங்கள், வழிபாடு, நபிகள் , சூபிகளின் போதனைகள்....இவற்றில் எந்தவொரு ஆழமான புரிதலும் இல்லாமல் இருந்தேன். மைலாஞ்சி பிரச்சனைக்குப் பிறகு இஸ்லாமிய நூல்கள் அத்தனையும் தேடிப்பிடித்து வாங்கி வாசிக்கத்தொடங்கினேன். அதற்கு பிறகு மார்க்கத்தைப் பற்றிய ஆழமான அறிவு எனக்கு கிடைத்தது...'
' இப்படி எழுதியிருக்க வேண்டியதில்லை என்கிற மனநிலை உங்களுக்கு வந்ததா..?'
' நிச்சயமாக இல்லை. எழுதியதெலலாம் சரிதான். ஒரு வேளை மைலாஞ்சி எழுதுவதற்கு முன்பே இஸ்லாம் நூல்களை ஆழ்ந்து வாசித்திருந்தால் எனது எழுத்து வேறொரு போக்கில் பயணம் செய்திருக்கும்..என்றே நினைக்கிறேன்....'
' சமீபத்தில் பசு. கவுதமன் தன் பேட்டியில் தலித் முஸ்லீம் என்கிற பதத்தைப் பயன்படுத்தியிருந்தார். அதில் கீரனூர் ஜாகிர்ராஜா, ஹெச். ஜி. ரசூல் இருவரின் பெயர்களையும் பயன்படுத்தியிருநதார். இந்து மதத்தில் ஏற்றுககொள்ள முடியாத ஒடுக்குமுறை பதம் தலித் என்பது. இஸ்லாம் மதத்தில் அப்படியாக ஒன்று இருக்கிறதா..? தலித் முஸ்லீம் என நீங்கள் ஒரு நூல் கூட எழுதியிருக்கிறீர்களே...?' ' இருக்கிறது. இந்துக்களில் இருப்பதைப்போன்று வெளிப்படையாக தெரியாது. முக்கிய தினங்களில் உணவு பரிமாறுகையில கையில் ஒரு ஏத்திரத்தை வைத்துகொண்டு அதில் அள்ளி உணவு வழங்கினால் அவர்கள் இஸ்லாம் மதத்தில் சமமாக மதிக்கப்படுகிறார்கள் என்று பொருள். அதையே வெறும் கையால் வழங்கினால் அவர்கள் தலித் முஸ்லீம். அவர்களுக்கு சம உரிமை என்பது கிடையாது..' 'தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றத்தில் தீவிரமாக செயல்பட்டு வருகிறீர்கள். சமூக விலக்கத்தின் போது இயக்கம் உங்களுக்கு துணையாக இருந்ததா..?'
' ஆம். நிச்சயமாக. எனக்கான நிம்மதி தேடும் இடமாக இருந்தது இலக்கிய பெருமனறம்தான். அதிலும் அண்ணாச்சி பொன்னீலன் ஒரு படி மேலே போய் என் குடும்பத்தை மார்க்கத்திலிருந்து மத விலக்கம் செய்தவர்களிடம் எனக்காக பேசவும் செய்தார்...'
' உங்கள் எழுத்து பெரிய அளவில் கொண்டாடப்படவில்லை என்பது என் கருத்து. சமீபத்தில் மே மாதம் கூடிய கன்னியாகுமரி மாவட்ட இலக்கிய சந்திப்பில் என்னை அறியப்படாத எழுத்தாளர்களின் எழுத்துகள் தலைப்பின் கீழ் பேச அழைத்திருந்தீர்கள். அறியப்படாத எழுத்தாளர் பட்டியலில் முதல் நபராக உங்களை வைத்துதான் பேசினேன். என் பார்வை சரியா..? இல்லை உங்களுக்கு கிடைத்த அங்கீகாரம் போதுமென நினைக்கிறீர்களா...?'
' அங்கீகாரத்தை எதிர்ப்பார்த்து எழுதுவது எழுத்தாக இருக்க முடியுமா என்ன.. ஆனாலும் என் எழுத்துக்காக நீங்கள் கவலைப்படும் அளவிற்கு என் எழுத்து இருந்திருக்கிறதே...அதுவே நல்ல அங்கீகாரம்தானே...'
' நீங்கள் ஓய்வு பெற்றுவீட்டீர்கள் இல்லையா. இனி நீங்கள் கலை இலக்கியப் பெருமன்றத்தையும் என்னைப்போன்ற வளரும் எழுத்தாளர்களையும் வழி நடத்த வேண்டும்....'
' பழைய வீச்சுக்கு எழுதலாமென இருக்கேன்....'
' நல்லது...அப்படியானால் நாவல் எழுதுங்களே...'
' பார்க்கலாம்…’
‘நீங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையையே நாவலாக எழுதினால் தமிழ் நாவல்கள் பட்டியலில் மிக முக்கிய நாவலாக உங்கள் நாவல் இடம் பிடிக்கும்...'
'அப்படியா...' என்றவாறு சிரித்தார்.
' . மணியாகிக்கொண்டிருக்கிறது. நான் சென்று நிகழ்விற்கான ஏற்பாடுகளைக் கவனிக்க வேண்டும். கடைசியாக நீங்கள் எழுதியக் கவிதையை உங்கள் குரலில் கேட்க விரும்புகிறேன். ஏதேனும் ஒன்று சொல்லுங்களே...?’'
அவர் சற்றும் யோசிக்காதவராய் சொன்னார்
' சகாபி வகாபி சண்டையில்லை
சுன்னி ஷியா மோதலில்லை
பாபர்மசூதி அயோத்தி கலவரமில்லை
குரான் பைபிள் விவாதமில்லை
தொட்டில் குழந்தையின்
நிச்சலனமற்ற மௌனம்
அதிகாலை தோறும்
என்னை வீழ்த்திவிடும் தூக்கத்திற்கு
நன்றி சொல்கிறேன்
தொழுகையைவிட தூக்கம் மேலானது’
எப்போதும் துரத்தி வருகின்றனர்
அல்லது தற்கொலை செய்வதற்கான எல்லா
சாத்தியங்களையும் திறந்து வைத்திருக்கின்றனர்
எலிப்பொறி வைத்து பிடித்துவிட்டால்
எழுத்துக்கள் எலிகளாய் செத்துக்கிடக்கும்
என நம்புகின்றனர்.
இப்படியாக நீளும் இக்கவிதை 'உம்மா கருவண்டாய் பறந்து போகிறாள்' என்கிற கவிதைத்தொகுப்பிற்கு ஹெச்.ஜி.ரசூல் எழுதிக்கொண்ட முன்னுரையின் முதல் பத்தி. இம்முன்னுரைக்கு அவர் கொடுத்திருக்கும் தலைப்பு ' கொலை செய்வது அல்லது தற்கொலை செய்வது'. அவரது லப் டப் வாழ்க்கையின் மொத்த ஓட்டத்தையும் சொல்லி நிறுத்த இத்தலைப்பு ஒன்றே போதும்.
கடந்த மே மாதம் கன்னியாகுமரியில் கூடிய தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றம் இரு நாள் முகாமில் ஹெச்.ஜி. ரசூல் அவர்களின் தலைமையில் உரையாற்றும் வாய்ப்பு எனக்கு கிடைத்தது. நான் பேசியத் தலைப்பு ‘ அறியப்படாத கதையாளர்களின் கதைகள்’. அவ்வாய்ப்பினைக் கொடுத்தவர் ரசூல் அவர்கள்.
நான் பேசத் தொடங்குகையில் அறியப்படாத கதையாளர்களின் கதைகள் பட்டியலில் முதல் நபராக ஹெச்.ஜி. ரசூல் அவர்களைத்தான் வைத்தேன். அந்தப் பட்டியலில் இன்னும் பலரையும் வைத்திருந்தேன். எழுத்தாளர்கள் கீரனூர் ஜாகிர்ராஜா, அழகியபெரியவன்....இத்தகையவராக.
இத்தகைய உரைக்கு ரசூல் அவர்கள் வருத்தப்பட்டாரோ என்று கூட நான் அவர் குறித்து யோசிக்கவில்லை. தமிழக இலக்கிய அமைப்புகளின் மீது எனக்கு வருத்தம் இருக்கவே செய்தது. இவரை ஏன் கொண்டாட மறுக்கிறார்கள்....? என்று. இந்த உள்ளக்குமறல்தான் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் ஜுலை மாதத்தின் தொடக்கத்தில் அவரது படைப்புகளைக் கொண்டு அரை நாள் நிகழ்வை தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றம் - கந்தர்வகோட்டை கிளையின் சார்பில் நடத்தினேன். அந்நிகழ்விற்கு தலைமை எழுத்தாளர் சந்திரகாந்தன்.
அன்றைய தினம் ஹெச்.ஜி. ரசூல் அவருடைய முகம் இதற்கு முன் யாராலும் கண்டிராத அழகான முகமாக இருந்தது. அவர் படைப்புகளைக் குறித்து பேசுகிறோம் என்பதற்காக அல்ல. அவரைச் சூழ்ந்திருந்த இலக்கியவாதிகளின் எண்ணிக்கைக்காக. அந்நிகழ்விற்கு நாங்கள் சூட்டியிருந்த பெயர் ‘ ரசூல் சூழ் ரசூல்’.
அவருடைய அத்தனை நூல்கள் குறித்தும் இந்நிகழ்வில் கலந்துரையாடப்பட்டது. அவரது படைப்புகளைக் குறித்து முழுக்கப் பேசிய முதல் மற்றும் கடைசி நிகழ்வு அதுவாகவே இருக்கும் என நினைக்கிறேன். இக்காலத்தையொட்டி அவர் சமீபத்தில் வெளியிட்ட ‘ போர்ஹேயின் வேதாளம்’ என்கிற குறுங்கதைகள் தொகுப்பிற்காக ஒன்றிரண்டு நிகழ்வுகளில் கலந்துகொள்பவராக இருந்தார்.
அந்நிகழ்விற்காக அவரை நான் அழைக்கையில் அவர் கேட்ட முதல் கேள்வி ‘ இதனால் என்ன பயன்..?’ என்பதாகவே இருந்தது. அவரிடம் நான் திருப்பிக்கேட்டேன் ‘ நீங்கள் இப்படியெல்லாம் எழுதுகிறீர்கள். இதனால் என்ன பயன் கிட்டுமோ, அதே பயன் புதுக்கோட்டைக்கு கிட்டும்’ என்றேன். அவர் சிரித்தார். நானும் சிரித்தேன். சிரிப்பு என்பது சம்மதத்தின் அறிகுறிதான் இல்லையா!
அந்நிகழ்வு தொடங்க இரண்டு மணி நேரத்திற்கு முன்பு அவர் தங்கியிருந்த அறையில் அவருடன் அவரது இலக்கிய மேடு, பள்ள பயணங்கள் குறித்து உரையாடினேன். அப்பொழுதுதான் எனக்கு புரிய வந்தது, நான் எத்தனை சிரத்தையான வேலையைத் தொடங்கியிருக்கிறேன் என்று.
அவரிடம் உரையாடிக் கொண்டிருக்கையில், பேட்டி எடுப்பதைப்போலதான் அவருடனான என் உரையாடல் இருந்தது. அதன் சாராம்சங்களை இக்கட்டுரையில் தர விரும்புகிறேன்..
முதலில் அவர்தான் உரையாடலைத் தொடங்கினார். ' இந்த நூல் குறித்த விமர்சன நிரலில் இஸ்லாம் தோழர்களை வைக்காமல் இருந்தது நிகழ்ச்சி நடத்தும் உங்களுக்கு நல்லது. அதை விட நல்லது யாரேனும் ஒருவர் கூட்டத்திற்கு வராமல் இருப்பது...' என்றவாறு சிரித்தார். இதைச் சொன்னத் தொனியால் எனக்குச் சற்று பதட்டம் வரவேச் செய்தது.
'ஏன் தோழர்...?’
'இஸ்லாம் மார்க்கத்தில் மதத்தைக் கேள்விக்கேட்கும் உரிமையை தனி நபர் கையில் எடுப்பதை இன்னொரு இஸ்லாமியன் ஏற்க மாட்டார். அதைக் குறித்து நிகழ்வில் யாரேனும் ஒருவர் கேள்வி எழுப்புவராயின் அது பதட்டத்தில் வந்தே முடியும்..’
நான் சற்றுநேரம் அமைதியாகவே உட்கார்ந்திருந்தேன். பல மேடைகளில் அவரது கவிதைகளை வேறு யாரும் உச்சரிப்பதற்கும், அவரைக் கொண்டாட தயங்குவதற்கும் காரணம் இதுதான் என்று அப்பொழுதுதான் நான் புரிந்துகொண்டேன்.
' அப்படி என்னதான் கேள்வி கேட்டீர்கள்..?'
' இத்தனை இத்தனை ஆண் நபிகளுக்கு மத்தியில் ஏன் வாப்பா பெண் நபி ’ என்கிற கேள்விதான்'
இதற்கு அடுத்து நான் என் அறிவிற்கு எட்டிய கேள்வியொன்றைக் கேட்டடிருந்தேன். இதுநாள் வரைக்கும் யாரும் கேட்காத கேள்வியாக அதை அவர் பார்த்தார். ' ஏன் வாப்பா ஒரு பெண் நபி இல்லை ' என்கிற கேள்விதான் பிரச்சனையா.? இல்லை அக்கேள்வியை மகள் வாப்பாவிடம் கேட்டதால் பிரச்சனையா..? '.
அவர் சிரித்துகொண்டார். ' பெண் குழந்தை கேட்பதுதான் பிரச்சனை'
' நீங்கள், ஏன் உம்மா இல்லை ஒரு பெண் நபி.. என்று எழுதியிருக்கலாமே ’
' எந்த மதமாக இருந்தால் என்ன... எல்லா மதமும் பெண்களை ஒடுக்கி வைக்கும் வேலையைதானே செய்து வருகிறது. மதத்திற்கும் ஒடுக்குமுறைக்கும் எதிரான முதல் கேள்வி என்பது பெண் குழந்தையின் வாயிலாக அப்பாவிடம் கேட்பதிலிருந்தே தொடங்கப்பட வேண்டும் . அதைத்தான் நான் செய்திருந்தேன்...'
அவர் அவர் சார்ந்த மதத்திலிருந்து கவிதைகளைப் படைத்திருந்தாலும் அவரது உரை, அவரது கவிதைக்கான சுவடுகளை அவரது இந்த விளக்கம் பொதுமையப்படுத்தியிருந்தது.
‘எனக்கு உங்கள் கவிதைகளில் முதலில் அறிமுகமானது உம்மா கவிதைதான். அக்கவிதையை நீங்கள் பனிரெண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு தஞ்சாவூரில் நடைப்பெற்ற தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றம் மாநில மாநாட்டில் நீங்கள் சொல்லி நான் கேட்டிருக்கிறேன்…
ஒரே உதையில் தூரத்தில் போய் விழுந்த
பொம்மை சொன்னது
இப்படியெல்லாம் நடந்திருக்காது
எனக்கு ஒரு உம்மா இருந்திருந்தால்’
நான் முடிப்பதற்குள் அவர் தொடர்ந்தார்.
' உங்களுக்கு பிடித்ததைப் போல பலருக்கும் இக்கவிதைதான் பிடித்தக் கவிதையாக இருக்கிறது '
' தோழர்,உம்மா என்பதை முதலில் முத்தம் என்பதாக நான் நினைத்தேன்'
அவர் வயிறு குழுங்கச் சிரித்தார். ' நீங்கள் பரவாயில்லை. சிலர் அதை வேறொரு விதமாகப் புரிந்துகொண்டு தவறாகப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினார்கள்'
' எப்படி..?'
' உம்மாவை ' உம்மா' வுடன் தொடர்புபடுத்தி அக்கவிதையின் போக்கை வேறொரு தளத்தை நோக்கி கொண்டு சென்றுவிட்டார்கள். அக்காலத்தில் ' உம்மா இயக்கம்' தலையெடுத்திருந்த காலம் அது. ஒரு நண்பர் என்னிடம் சற்றும் மனம் கூசாமல் கேட்டார் ' உங்கள் கவிதையில் உம்மா என்பது அம்மாவா...இல்லை உம்மாதானா..’என்று.
சற்று நேரம் இருவரும் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தோம். அடுத்து என் கேள்வி வேறொரு பக்கத்திற்குச் சென்றது.
‘அப்துல் ரஹ்மான், ஹெச்.ஜி. ரசூல் , மனுஷ்யபுத்திரன் மூவரும் எனக்கு பிடித்தமான மானசீக கவிஞர்கள். அப்துல் ரஹ்மான் சூபி மற்றும் அரபு கவிதைகளின் சாராம்சத்தை தமிழ் மொழியில் தந்தவர். இஸ்லாம் மார்க்கத்தின் உச்சத்தையும் காட்டியது அவருடைய கவிதைகள் என்பது எனது புரிதல். அவர் உங்களுடைய பிரச்சனைக்கு எந்த வகையிலாவது குரல் கொடுத்தாரா...?’
‘அப்துல் ரஹ்மான் வேறு இஸ்லாம் மார்க்கம் வேறு அல்ல. அவர் கட்டுடைத்தல் வேலையை செய்திருக்கவில்லை. எனது கட்டுடைத்தல் அவருக்கு பிடித்திருக்கவும் செய்யாது. அதைக்குறித்து ஆதரவாகவோ எதிராகவோ கருத்தைப் பதிவு செய்ததாக எனக்குத் தெரியவில்லை’
'மனுஷ்யபுத்திரன்...?' நீண்ட நேரம் அமைதியாக இருந்தவர் பிறகு சொன்னார் ' மைலாஞ்சி இவ்வளவு பெரிய பிரச்சினையாக விஸ்வரூபம் எடுத்ததற்கு காரணம் அவர்தான் '
'என்னச் சொல்கிறீர்கள் தோழர்..?'
' தவறாகச் சொல்லவில்லை. மைலாஞ்சி நூலை அக்கு வேறு அணி வேறாக பிரித்து விமர்சனம் செய்து அதை எதிர்ப்பாளர் வரைக்கும் கொண்டுபோய் சேர்த்தது உயிர்மை இதழ். அப்படியொரு விமர்சனம் உயிர்மையில் வந்திருக்காவிட்டால் மைலாஞ்சியின் கவிதையின் வீச்சு துபாய் , சௌதி அரேபியா வரைக்கும் போய்ச்சேர்ந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. என்னைப் பற்றி உலகம் தெரிந்திருக்க வாய்ப்புமில்லை. அதே நேரம் சமூக வில்லக்கத்திற்கு நான் ஆளாக வேண்டிய அவசியமும் எனக்கு ஏற்பட்டிருக்காது’
' உங்கள் கவிதை சௌதி அரேபியா , துபாய் வரைக்கும் ஏன் போக வேணும்..?'
' மைலாஞ்சி நூல் வெளிவந்ததற்குப் பிறகு மார்க்கத்திற்கு எதிராக அவர்களுக்குத் தெரிந்த சில கவிதைகளை கவிதைகளின் சில வரிகளை ஜெராக்ஸ் எடுத்து பரவலாகக் கொடுத்தார்கள். ஒரு நாள் என்னை வக்பு வாரியத்திற்கு அழைத்துசென்று விடிய விடிய கேள்விகளாகக் கேட்டார்கள். அத்தனை கேள்விகளுக்கும் நான் விடாது பதில் சொல்லிகொண்டு வந்தேன். எனது பதில்கள் ஒரு வேளை அவர்களை அவமதிப்பிற்கு உள்ளாக்கிருக்கக் கூடும். பிறகு அவர்கள் ஜெராக்ஸ் எடுத்த கவிதைகளை மொழிப்பெயர்த்து சௌதி அரேபியா, துபாய் நாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்துவிட்டார்கள்.
நபி கவிதை மட்டும் பிரச்சனையில்லை. ஜிகாதி நூலில் இப்படியாக ஒரு கவிதை இருந்தது. (அக்கவிதையை அவரே மனனமாகச் சொன்னார்). அதாவது அல்லா அவன் என்று சொல்லுதல் கூடாது ஏனென்றால் அவன் ஆண் அல்ல. அவள் என்று சொல்லக்கூடாது ஏனென்றால் பெண் அல்ல. ஆணும் பெண்ணும் இல்லாத ஒன்றை எப்படி நான் அழைப்பது என்பதுதான் அக்கவிதையின் சாராம்சம். இக்கவிதையை வாசித்ததும் கன்னியாகுமரி மதக்குருமார்களுக்கு உத்தரவு பிறப்பித்தார்கள். ' ஹெச். ஜி.ரசூலை உடனே சமூக விலக்கம் செய்ய வேண்டும் என்று '
' பிறகு..?'
' என் கவிதையின் கேள்வியால் மதமார்கள் ஒன்று கூடி மதப்போதனைகளில் ஒரு திருத்தம் செய்து அதையும் தமிழ்நாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தார்கள். அது அல்லா ஒரு ஆண் வழியே பெண்ணையும் இந்த உலகத்தையும் படைத்தார் என்பதால் அல்லாவை ஆண்களை விளிக்கும் அவன் என்று சொல்லலாம் என்கிற திருத்தம் அது'
‘மத விலக்கம் என்பது என்ன.? அதை எப்படி நீங்கள் எதிர்க்கொண்டீர்கள்...?'
' இஸ்லாம் மதத்தைச் சேர்ந்த யாரும் எங்கள் குடும்பத்துடன் எந்த ஒரு பற்றுதல் வைத்துக்கொள்ளக்கூடாது என்பதுதான் மத விலக்கம். எல்லோர் வீட்டுக்கும் திருமண பத்திரிகை கொடுத்து வருபவர்கள் எங்கள் குடும்பத்தை மட்டும் விலக்கி செல்வார்கள். துக்க வீட்டிற்கு சென்றால் முகத்தைத் திருப்பிக்கொள்வார்கள். அழைக்கமாட்டார்கள்...அப்படியாகவே நீண்ட ஆண்டுகள் யார் வீட்டு விசேஷத்திற்கும் செல்லாமல் வீட்டிற்குள் அடைப்பட்டுக் கிடந்தோம்...'
' உங்கள் பெற்றோர்கள் சமூக விலக்கை எப்படியாக பார்த்தார்கள் என்பது இருக்கட்டும். உங்கள் துணைவியார் அதை எப்படி எடுத்துகொண்டார்கள்...?'
' அதை இப்பொழுது நினைத்தாலும் திக் என்றே இருக்கிறது... ஒரு சில நேரம் அவரது வார்த்தைகள் சொல்லாததை அவருடைய பார்வைச் சொல்லும். போதுமா...? இதை நீங்கள் எழுதிருக்கவிட்டால்தான் என்ன..? நம்ம குடும்பம் அதோகதியில் நிற்பதை பார்க்கிறீர்கள் தானே...?'
' சமூக விலக்கத்தின் உச்சக்கட்ட பாதிப்பாக எதைப் பார்க்கிறீர்கள்..?'
' மகள் திருமணத்தைதான். சொந்த மாவட்டத்தில், மாநிலத்தில் வரன் அமையவில்லை. பெங்களூரில் வரன் அமைந்தது. அத்திருமணத்தை நடத்தி வைக்க மார்க்கத்தைச் சார்ந்த யாரும் வருவதாக இல்லை. வருவதாகச் சொல்லியிருந்தவரகளும் வர மறுப்பு தெரிவித்தார்கள். ( இந்த இடத்தில் அவரது கண்கள் கலங்கியிருந்தன ). பிறகு நண்பர்கள் ஒன்று திரண்டு மகளின் நிக்காஹ் நடத்தி வைத்தார்கள்...'
' பிறகு எப்படி மத விலக்கை முறியடித்தீர்கள்..?'
' நீதி மன்றத்திற்கு சென்று தொடர்ந்து போராடினேன். நீதி மன்றம் மத விலக்கு செய்தது செல்லாது என தீர்ப்பு வழங்கியது....'
' அதற்குப்பிறகு மதத்தில் சேர்த்துகொண்டார்கள் தானே..?'
' இல்லை. அதற்குப்பிறகும் பல முயற்சிகள் எடுக்க வேண்டியிருந்தது...'
' இஸ்லாம் மார்க்கத்தில் பெண் சுதந்திரம் , பெண் உரிமைக்காக குரல் கொடுத்திருக்கீர்கள்...இஸ்லாம் பெண்கள் அதை எப்படியாகப் பார்த்தார்கள்..? அவர்களிடமிருந்து உங்களுக்கு ஆதரவு கிடைத்ததா..?'
' ஆம்...இருந்தது. ஆனால் அதை வீட்டிற்கு வெளியில் வந்து நின்று சொல்ல முடியாதவர்களாக இருந்தார்கள்....' ' இப்பிரச்சினை உங்களை எந்த வழியில் உங்களை ஒழுங்குப்படுத்தியது..?' அவர் சிரித்தார். இப்படியெல்லாம் கேள்விக் கேட்கிறீர்களே….அவர் சிரித்தார். ' ஒன்று சொல்கிறேன். மைலாஞ்சியை நான் எழுதி முடிக்கும் காலம் வரைக்கும் எனது இஸ்லாம் மதம் , அதன் தத்துவங்கள், வழிபாடு, நபிகள் , சூபிகளின் போதனைகள்....இவற்றில் எந்தவொரு ஆழமான புரிதலும் இல்லாமல் இருந்தேன். மைலாஞ்சி பிரச்சனைக்குப் பிறகு இஸ்லாமிய நூல்கள் அத்தனையும் தேடிப்பிடித்து வாங்கி வாசிக்கத்தொடங்கினேன். அதற்கு பிறகு மார்க்கத்தைப் பற்றிய ஆழமான அறிவு எனக்கு கிடைத்தது...'
' இப்படி எழுதியிருக்க வேண்டியதில்லை என்கிற மனநிலை உங்களுக்கு வந்ததா..?'
' நிச்சயமாக இல்லை. எழுதியதெலலாம் சரிதான். ஒரு வேளை மைலாஞ்சி எழுதுவதற்கு முன்பே இஸ்லாம் நூல்களை ஆழ்ந்து வாசித்திருந்தால் எனது எழுத்து வேறொரு போக்கில் பயணம் செய்திருக்கும்..என்றே நினைக்கிறேன்....'
' சமீபத்தில் பசு. கவுதமன் தன் பேட்டியில் தலித் முஸ்லீம் என்கிற பதத்தைப் பயன்படுத்தியிருந்தார். அதில் கீரனூர் ஜாகிர்ராஜா, ஹெச். ஜி. ரசூல் இருவரின் பெயர்களையும் பயன்படுத்தியிருநதார். இந்து மதத்தில் ஏற்றுககொள்ள முடியாத ஒடுக்குமுறை பதம் தலித் என்பது. இஸ்லாம் மதத்தில் அப்படியாக ஒன்று இருக்கிறதா..? தலித் முஸ்லீம் என நீங்கள் ஒரு நூல் கூட எழுதியிருக்கிறீர்களே...?' ' இருக்கிறது. இந்துக்களில் இருப்பதைப்போன்று வெளிப்படையாக தெரியாது. முக்கிய தினங்களில் உணவு பரிமாறுகையில கையில் ஒரு ஏத்திரத்தை வைத்துகொண்டு அதில் அள்ளி உணவு வழங்கினால் அவர்கள் இஸ்லாம் மதத்தில் சமமாக மதிக்கப்படுகிறார்கள் என்று பொருள். அதையே வெறும் கையால் வழங்கினால் அவர்கள் தலித் முஸ்லீம். அவர்களுக்கு சம உரிமை என்பது கிடையாது..' 'தமிழ்நாடு கலை இலக்கியப் பெருமன்றத்தில் தீவிரமாக செயல்பட்டு வருகிறீர்கள். சமூக விலக்கத்தின் போது இயக்கம் உங்களுக்கு துணையாக இருந்ததா..?'
' ஆம். நிச்சயமாக. எனக்கான நிம்மதி தேடும் இடமாக இருந்தது இலக்கிய பெருமனறம்தான். அதிலும் அண்ணாச்சி பொன்னீலன் ஒரு படி மேலே போய் என் குடும்பத்தை மார்க்கத்திலிருந்து மத விலக்கம் செய்தவர்களிடம் எனக்காக பேசவும் செய்தார்...'
' உங்கள் எழுத்து பெரிய அளவில் கொண்டாடப்படவில்லை என்பது என் கருத்து. சமீபத்தில் மே மாதம் கூடிய கன்னியாகுமரி மாவட்ட இலக்கிய சந்திப்பில் என்னை அறியப்படாத எழுத்தாளர்களின் எழுத்துகள் தலைப்பின் கீழ் பேச அழைத்திருந்தீர்கள். அறியப்படாத எழுத்தாளர் பட்டியலில் முதல் நபராக உங்களை வைத்துதான் பேசினேன். என் பார்வை சரியா..? இல்லை உங்களுக்கு கிடைத்த அங்கீகாரம் போதுமென நினைக்கிறீர்களா...?'
' அங்கீகாரத்தை எதிர்ப்பார்த்து எழுதுவது எழுத்தாக இருக்க முடியுமா என்ன.. ஆனாலும் என் எழுத்துக்காக நீங்கள் கவலைப்படும் அளவிற்கு என் எழுத்து இருந்திருக்கிறதே...அதுவே நல்ல அங்கீகாரம்தானே...'
' நீங்கள் ஓய்வு பெற்றுவீட்டீர்கள் இல்லையா. இனி நீங்கள் கலை இலக்கியப் பெருமன்றத்தையும் என்னைப்போன்ற வளரும் எழுத்தாளர்களையும் வழி நடத்த வேண்டும்....'
' பழைய வீச்சுக்கு எழுதலாமென இருக்கேன்....'
' நல்லது...அப்படியானால் நாவல் எழுதுங்களே...'
' பார்க்கலாம்…’
‘நீங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையையே நாவலாக எழுதினால் தமிழ் நாவல்கள் பட்டியலில் மிக முக்கிய நாவலாக உங்கள் நாவல் இடம் பிடிக்கும்...'
'அப்படியா...' என்றவாறு சிரித்தார்.
' . மணியாகிக்கொண்டிருக்கிறது. நான் சென்று நிகழ்விற்கான ஏற்பாடுகளைக் கவனிக்க வேண்டும். கடைசியாக நீங்கள் எழுதியக் கவிதையை உங்கள் குரலில் கேட்க விரும்புகிறேன். ஏதேனும் ஒன்று சொல்லுங்களே...?’'
அவர் சற்றும் யோசிக்காதவராய் சொன்னார்
' சகாபி வகாபி சண்டையில்லை
சுன்னி ஷியா மோதலில்லை
பாபர்மசூதி அயோத்தி கலவரமில்லை
குரான் பைபிள் விவாதமில்லை
தொட்டில் குழந்தையின்
நிச்சலனமற்ற மௌனம்
அதிகாலை தோறும்
என்னை வீழ்த்திவிடும் தூக்கத்திற்கு
நன்றி சொல்கிறேன்
தொழுகையைவிட தூக்கம் மேலானது’
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக